Podczas COP27 przywódcy będą musieli opracować bardziej konkretne strategie i mechanizmy zwiększające przepływy finansowe i inwestycyjne do krajów rozwijających się, aby pomóc im sprostać wyzwaniom związanym z bezpieczeństwem energetycznym, zrównoważonym rozwojem i zmianami klimatu.
Chociaż niedawne wysiłki krajów uprzemysłowionych na rzecz rozszerzenia finansowania czystej energii i klimatu, takie jak amerykańska ustawa o redukcji inflacji oraz unijny RePowerEU i Zielony Ład, są niezwykle ważne dla globalnych działań na rzecz klimatu, rzeczywistość udokumentowana w niedawnym raporcie Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) w sprawie luki w zakresie redukcji emisji 2022 i raporcie Banku Światowego dotyczącym śledzenia energii jest taka, że świat nie jest na dobrej drodze do osiągnięcia ani ograniczenia emisji, ani zrównoważonej energii. Pilnie potrzebne są zwiększone wysiłki na rzecz mobilizacji finansowania publicznych i międzynarodowych instytucji rozwoju, zmniejszenia ryzyka inwestycji w czystą energię i ułatwienia finansowania przez sektor prywatny.
Szerszy kontekst finansowania w krajach rozwijających się
Obecne, niszczycielskie skutki zmian klimatu są aż nadto widoczne zarówno w krajach rozwijających się, jak i uprzemysłowionych, a Grupa 77 i Chiny silnie naciskają, aby włączyć kwestię strat i szkód spowodowanych wydarzeniami klimatycznymi do agendy COP27 i stworzyć instrument na pokrycie kosztów skutków klimatycznych.
Podczas COP26 kraje rozwinięte wskazały, że zwiększą finansowanie adaptacji do zmian klimatu z obecnego poziomu około 28,6 mld USD w 2020 r. do 40 mld USD do 2025 r. Nie osiągnęły jednak jeszcze wcześniejszego celu 100 miliardów dolarów finansowania działań związanych z klimatem, chociaż pracują nad jego osiągnięciem do 2023 r. Raport Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) szacuje, że kraje rozwinięte zdołały zapewnić około 83 miliardów dolarów w 2020 r., Z czego około dwie trzecie składało się z kredytów eksportowych i finansowania prywatnego.
Większość analiz widzi pilną potrzebę wielokrotnie większych funduszy. Światowe Forum Ekonomiczne w swoim raporcie Global Risks Report 2022 przedstawiło szacunki 800 miliardów dolarów rocznie w krajach rozwijających się do 2025 roku na łagodzenie zmian klimatu. Nowe prognozy Międzynarodowej Agencji Energetycznej (IEA) na 2022 r. przewidują potrzebę czterokrotnego wzrostu inwestycji w czystą energię (w tym energię, sieci, paliwa i efektywność energetyczną) do 2030 r. na rynkach rozwijających się i wschodzących w ramach scenariusza zero netto, przy wzroście inwestycji z około 500 mld USD obecnie do ponad 2 bln USD w 2030 r. Zakłada się, że finansowanie publiczne stanowi około 60 procent tych środków.
Rośnie presja na Bank Światowy, aby ukierunkował więcej swoich funduszy na łagodzenie zmiany klimatu i przystosowanie się do niej. Prezes Banku Światowego odpowiedział podczas ostatnich spotkań MFW i Banku Światowego, że finansowanie klimatyczne Banku Światowego wzrosło do rekordowego poziomu 31,9 miliarda dolarów w ostatnim roku podatkowym. Prezydent Biden zobowiązał się do zwiększenia finansowania klimatycznego Stanów Zjednoczonych dla krajów rozwijających się do 11,4 miliarda dolarów rocznie do 2024 r., chociaż nie jest jasne, czy Kongres podziela tę inicjatywę.
Osiągnięcie celu zrównoważonego rozwoju nr 7
Pomimo zobowiązań krajów NDC (Nationally Determined Contributions) do rozszerzenia inwestycji w czystą energię, najnowsza ocena raportu Banku Światowego stwierdza: "Przy dzisiejszym tempie postępu świat nadal nie jest na dobrej drodze do osiągnięcia 7 Celu Zrównoważonego Rozwoju (SDG) do 2030 r." Cele te to:
- Powszechny dostęp do energii elektrycznej i czystych paliw do 2030 roku.
- Znaczący wzrost udziału energii odnawialnej w końcowym zużyciu energii.
- Podwojenie tempa poprawy efektywności energetycznej.
Jeśli chodzi o pierwszy cel cząstkowy, nawet jeśli COP27 koncentruje się na ograniczaniu emisji i dostosowywaniu się do niej, dostęp do energii pozostaje priorytetem globalnym, ponieważ globalne ubóstwo wzrosło podczas kryzysu COVID. Chociaż dostęp do energii elektrycznej wzrósł do 91 procent z 83 procent w 2010 roku, szacuje się, że 733 miliony ludzi nadal nie miało elektryczności w 2020 roku. Biorąc pod uwagę znaczną poprawę sytuacji w Azji Południowej, Afryka Subsaharyjska jest obecnie kluczowym obszarem wymagającym poprawy, zarówno w zakresie dostępu do energii elektrycznej, jak i czystych paliw. Afryka Subsaharyjska miała 77 procent światowej populacji bez elektryczności, czyli 568 milionów ludzi. "Największe nieobsługiwane populacje są w Nigerii (92 miliony ludzi), Demokratycznej Republice Konga (72 miliony) i Etiopii (56 milionów)". Osiągnięcie celu powszechnego dostępu do 2030 r. będzie wymagało około 100 milionów nowych połączeń rocznie. Ale przy obecnym tempie świat osiągnie tylko 92 procent elektryfikacji w 2030 r., a 670 milionów ludzi nadal nie będzie miało dostępu. Jednak systemy domów i mikrosieci słoneczne, takie jak te szybko wdrażane w krajach takich jak Bangladesz, oferują perspektywę szybszego dostępu.
Po drugie, przy malejących kosztach i większym priorytecie politycznym, inwestycje w energię odnawialną urosły nawet podczas kryzysu COVID i osiągnęły 366 miliardów dolarów w 2021 r. Ale nawet przy znacznym wzroście mocy wytwórczych energii odnawialnej w ciągu ostatniej dekady, energia odnawialna stanowiła tylko około 17,7 procent końcowego zużycia energii w 2019 r. w porównaniu z 16,1 procent w 2010 r. BP Statistical Review of World Energy 2022 szacuje, że globalna produkcja energii elektrycznej z energii wodnej (15 procent) i innych odnawialnych źródeł energii (12,8 procent) łącznie stanowiła 27,8 procent światowej produkcji energii elektrycznej w 2021 r., a odnawialne źródła energii niewodnej wzrosły na całym świecie o 16,5 procent w stosunku do 2020 r. Moc wytwórcza energii odnawialnej w krajach rozwijających się wzrosła ponad dwukrotnie w latach 2010-2020. W 2020 r. na całym świecie dodano rekordową moc 260 gigawatów (GW), co stanowi 80 procent wszystkich nowych mocy. Energia słoneczna i wiatrowa stanowiły 91 procent odnawialnych źródeł energii. Energosilna węglowo Azja odnotowała około połowy tych inwestycji. Plan działania Międzynarodowej Agencji Energii Odnawialnej (IRENA) wzywa do 65-procentowego udziału energii odnawialnej w 2030 r. i zwiększenia inwestycji w energię odnawialną o 800 GW rocznie, około trzy razy więcej niż obecny poziom. Ich analiza opowiada się za połączeniem gwarantowanych płatności i konkurencyjnych aukcji w celu uzyskania tanich zmiennych odnawialnych źródeł energii i zapewnienia wymaganych zwrotów dla inwestorów.
A po trzecie, chociaż w 2022 r. odnotowano wolniejszy wzrost zapotrzebowania na energię w porównaniu z rekordowym poziomem w 2021 r. wynoszącym ponad 5 proc., poprawa energochłonności jest niezwykle ważna. Wskaźnik intensywności energii pierwotnej nr 7 SDG wykazuje pewien spadek od 2010 r. z 5,6 megadżuli na dolara (MJ / USD) w 2010 r. do 4,7 MJ / USD w 2019 r. IEA szacuje, że poprawa efektywności energetycznej z 2 procent do 4 procent rocznie może zmniejszyć emisję CO2 o 5 gigaton do 2030 roku. Ulepszenia budynków są szczególnie ważne i stanowiły około dwóch trzecich z 250 miliardów dolarów inwestycji w efektywność energetyczną w 2020 roku. Wyższe temperatury wraz z ociepleniem klimatu i przyjęcie nieefektywnych urządzeń klimatyzacyjnych zwiększają obciążenie energią elektryczną. IEA szacuje, że klimatyzacja i wentylatory stanowią około 20 procent zużycia energii na całym świecie. Normy i zachęty do zakupu systemów o wyższej wydajności są pilnie potrzebne.
Strategie ograniczania ryzyka i wspierania inwestycji
Podczas COP26 odnotowano wyraźny wzrost zobowiązań i zaangażowania ze strony firm sektora prywatnego i instytucji finansowych. Powstały liczne sojusze branżowe, które zobowiązały się do zerowej emisji netto do 2050 r., w tym członek 500+ Glasgow Financial Alliance for Net Zero (GFANZ). Rola sektora prywatnego w finansowaniu systemów czystej energii w krajach rozwijających się jest kluczowa i stanowiła 85 procent inwestycji kapitałowych w projekty energii odnawialnej w latach 2013-2018. Ale finansowanie wydaje się być skoncentrowane, a 24 kraje otrzymały 80 procent zobowiązań finansowych w 2019 r. Kraje najsłabiej rozwinięte reprezentowały tylko jedną czwartą przepływów.
COP27 musi zwrócić większą uwagę na tę nierówność, a w szczególności na to, w jaki sposób kraje rozwijające się i darczyńcy współpracujący mogą poprawić otoczenie inwestycyjne na rynkach wysokiego ryzyka. Chociaż w wielu przypadkach problem jest szerszy, a mianowicie słabe zarządzanie i niestabilność polityczna, skupienie się na poprawie skuteczności i przejrzystości regulacji energetycznych, przyjęcie najlepszych praktyk w zakresie zamówień publicznych i umów zakupu energii; ustanowienie solidnych zasad rynkowych dotyczących niedyskryminacyjnego dostępu; ustalanie odpowiednich poziomów cen; poprawa pomiarów, fakturowania, poboru i wydajności komercyjnej mediów; A restrukturyzacja i modernizacja przedsiębiorstw sektora energetycznego jest niezbędna do przyciągnięcia kapitału i inwestycji zagranicznych. Ustalenie celów NDC nie wystarczy. Nadszedł czas, aby pójść w ślady wysiłków, takich jak partnerstwo z RPA o wartości 8,5 miliarda dolarów i mechanizm transformacji energetycznej Azjatyckiego Banku Rozwoju ogłoszone na COP26 i podwoić planowanie, reformy i wdrażanie.
