Szkło
Znaczna część zniczy, które kupujemy, to tak naprawdę szklane opakowania, które służą temu, aby raz zapalony ogień jak najdłużej nie gasł. Dzięki temu groby tak pięknie świecą w długi listopadowy wieczór. Jednak dzięki temu też nasze cmentarze się tak bardzo śmiecą. Może się wydawać, że szkło to materiał szlachetny, więc w dobie segregacji odpadów nie zostaną z niego żadne niepożądane śmieci. Jednak w przypadku szklanych zniczy jest to całkowita nieprawda. Większość szklanych zniczy wytwarzana jest ze szkła najgorszej jakości, którego huty szkła nie chcą przyjmować do ponownego recyklingu. Dlatego raz wyrzucony znicz szklany trafia już tylko na wysypisko. Tak to prawda, są na naszych cmentarzach półki, na których możemy się wymienić szklanymi zniczami z innymi – ale to ledwie ziarnko piasku na tej konsumpcyjnej pustyni święta wszystkich świętych. Rocznie trafia do atmosfery z produkcji i utylizacji szklanych zniczy w Polsce szacunkowo ponad 16 tys. ton dwutlenku węgla.
Plastik
W szklanym opakowaniu znajduje się tzw.: wkład. Wnętrze znicza, a może nawet serce? Jest ono najczęściej wykonane z plastiku, który bezpośrednio zalany jest parafiną lub woskiem, aby te opóźniały wypalanie się knota. W tym przypadku chyba nie ma co wiele pisać, ale mamy do czynienia z jednym z najgorszych obecnie typów odpadu – plastikiem. Znajdujemy go dziś niemalże wszędzie: od szczytów gór po morskie głębiny. To właśnie tego typu zniczy kupujemy miliony każdego roku i potem te miliony lądują prawie bez wyjątku na wysypiskach odpadów. Bo czy komuś będzie się chciało wyciągnąć z niedopalonego znicza resztki parafiny, wosku lub metalowy obciążnik do knota? Mimo iż wiele plastikowych pojemników na parafinę nadawałoby się do ponownego wykorzystania, jakoś chyba nikt o tym do tej pory nie pomyślał*. Na pewno pomogłoby to zmniejszyć obecne emisje dwutlenku węgla pochodzące z produkcji i utylizacji tych wyrobów. Rocznie w Polsce wynoszą one kolejne ponad 7 tys. ton dwutlenku węgla.
Parafina
Wreszcie samo sedno święta wszystkich świętych to świeczka. Symbol pamięci, symbol życia, które się tli, ale powoli też gaśnie. Umieszczona w plastiku i szkle parafinowa świeczka z knotem i metalowym obciążnikiem na dnie. Średnio około 260 gramów stearyny. Wypalenie całej tej ilości z ponad 300 milionów zniczy rocznie daje niebagatelną ilość ponad 203 tys. ton dwutlenku węgla. To równowartość emisji kilkudziesięciotysięcznego miasta w Polsce. Wydawać by się mogło, że to niewiele, bo 0,5 promila emisji dwutlenku węgla z całej polskiej gospodarki, ale ta emisja jest i mogłaby być znacznie mniejsza. Może zatem zamiast czterech, pięciu, sześciu zniczy na każdym grobie, wystarczy jeden, ale taki naprawdę od serca.
Koniec końców, czyli czas się zatrzymać. Właśnie na cmentarzu chodzi przecież o pamięć, a nie o wyścig w liczbie zapalonych zniczy.
Post scriptum
* Przyznajemy się - my pomyśleliśmy. Właśnie opracowujemy system umożliwiający znaczne zwiększenie ponownego wykorzystania zniczy na cmenatrzach. Oszacowaliśmy, że wykonanie jednego cyklu ponownego wykorzystania znicza przynosi 25% redukcję emisji gazów cieplarnianych z produkcji szkła i plastiku. Mozecie nas w tym wesprzeć: https://www.chronmyklimat.pl/wesprzyj-nas/
Rysunek
A teraz czas na komentarz-a-polityczny...
