Zmiany w lodowcach i czapach lodowych stanowią jedne z najwyraźniejszych dowodów na zmiany klimatu i jako takie stanowiąkluczowe zmienne dla strategii wczesnego wykrywania w obserwacjach związanych z globalnym klimatem. Zmiany te mają wpływ na globalne wahania poziomu morza, regionalne i lokalne zagrożenia naturalne, jak również na społeczeństwa zależne od wody z lodowców. Skoordynowane na poziomie międzynarodowym zbieranie i publikowanie standardowych informacji o zachodzących zmianach lodowców zostało zapoczątkowane w 1894 roku. Zebrane zestawy danych dotyczące globalnego rozmieszczenia i zmian lodowców i czap lodowych stanowią podstawę licznych publikacji naukowych dotyczących najnowszych wyników badań nad lodem powierzchniowym na lądzie. Od samego początku zestawione dane były były publikowane przez World Glacier Monitoring Service i jej poprzednie organizacje. Jednak odpowiadające im tabele danych, formaty i meta-dane są głównie użyteczne dla specjalistów.
Aby wypełnić luki w dostępie do danych o lodowcach i związanych z nimi informacji podstawowych, opublikowany raport ma na celu przedstawienie ilustrowanego globalnego obrazu dostępnych zbiorów danych dotyczących lodowców i pokryw lodowych, ich rozmieszczenia na kuli ziemskiej oraz zmian, jakie zaszły od czasu maksymalnych zasięgów tzw. nastąpiły od czasu maksymalnego zasięgu tzw. Małej Epoki Lodowej (LIA)
W wyniku międzynarodowego monitorowania lodowców uzyskano szereg bezprecedensowych zestawień danych, w tym około 36 000 obserwacji zmian długości i około 3 400 pomiarów bilansu masy dla około 1 800 i 230 lodowców. Serie obserwacji pochodzą z całego globu, jednak istnieje silna tendencja w kierunku półkuli północnej i Europy. Pierwszą próbę zestawienia inwentaryzacji lodowców na świecie podjęto w latach 70. ubiegłego wieku, opierając się głównie na zdjęciach lotniczych i mapach. W jej wyniku powstał do tej pory szczegółowy spis ponad 100 000 lodowców obejmujących obszar około 240 000 km2 oraz wstępne szacunki, dotyczące pozostałej pokrywy lodowej na około 445 000 km2 na drugą połowę XX wieku. Ta inwentaryzacja jest kontynuowana do dnia dzisiejszego, głównie w oparciu o zdjęcia satelitarne.
Moreny powstałe pod koniec Małej Epoki Lodowej, między XVII a drugą połową XIX wieku, są wybitnymi cechami krajobrazu, i oznaczają holoceńskie maksimum lodowca w wielu górskich miejscach na całym świecie. Z tych pozycji lodowce na całym świecie znacznie się zmniejszały, przy czym silne cofanie się lodowców miało miejsce w latach 40. XX wieku, stabilne lub wzrostem warunków w latach 20. i 70. ponownie rosnące tempo utraty lodu obserwujemy od połowy lat 80. Jednakże, w skali czasowej dziesięcioleci, lodowce w różnych pasmach górskich wykazały przerywane ponowne postępy. Przyglądając się poszczególnym seriom fluktuacji, można zauważyć dużą zmienność i niekiedy bardzo kontrastowe zachowanie sąsiadujących ze sobą ciał lodowych.
W obecnych scenariuszach zmian klimatycznych, utrzymująca się tendencja ogólnoświatowej i szybkiej, jeśli nie przyspieszonej, tendencji do kurczenia się lodowców w skali stulecia ma najprawdopodobniej charakter nieokresowy i może doprowadzić do deglacjacji dużych części wielu pasm górskich w najbliższych
dziesięcioleciach. Tak szybkie zmiany środowiskowe wymagają aby międzynarodowe działania w zakresie monitorowania lodowców wykorzystywały szybko rozwijające się nowe technologie, takie jak teledetekcja i geoinformatyka, oraz powiązania ich z z bardziej tradycyjnymi obserwacjami terenowymi, aby lepiej sprostać wyzwaniom XXI wieku.
Cały raport w języku angielskim do pobrania TUTAJ
Źródło: www.unep.org
